Frederieke Vriends over mentaal welzijn bij jongeren: „Het leven is nou eenmaal geen flatliner van geluk.”

Amersfoort – Het is deze week de week van de mentale gezondheid. Ook MIND, een organisatie die zich constant inzet voor het mentale welzijn van jongeren, zet deze week een extra tandje bij. Zij houden een studententour, waarbij zij door zes studentensteden in Nederland reizen om in gesprek te gaan met jongeren en kennis en inspiratie op te doen over jongerenwelzijn en de rol van het onderwijs daarin. Frederieke Vriends, medeoprichter en directeur van MIND, zet zich met haar team in voor het mentaal welzijn van jongeren en hoopt met dit soort initiatieven jongeren te inspireren en zo een impact te maken. Zij beantwoordde voor ons een aantal vragen over haar eigen ervaringen bij MIND.

Wat heeft jou gemotiveerd om deel te nemen aan de oprichting van Mind Us?
„Ik heb altijd al interesse gehad in mentale gezondheid en wilde me daar ook actief voor inzetten. Later als manager heb ik me verbaasd over het gebrek aan preventie in de mentale zorg. Regelmatig zag ik mensen waarbij ik dacht dat het nooit zo ver had hoeven komen als ze eerder aan de bel hadden getrokken. De oprichting van Mind Us was een initiatief van Hare Majesteit Koningin Máxima, die zelf een zus heeft verloren aan zelfdoding. Toen ik werd gevraagd om te helpen bij de opstart en later als directeur bij MIND te werken, was ik daar enthousiast over, ook omdat ik me nu zelf kan inzetten voor preventie bij mentale gezondheid.”

Mind Us gaat vaak direct in gesprek met jongeren over hun mentale gezondheid. Hoe is het voor jou om dat gesprek aan te gaan?
„Ik vind dat zelf heel mooi. Jongeren zijn ontzettend open en eerlijk in hoe zij zich voelen en in hoe hun leven eruitziet. Maar er zitten soms ook schrijnende verhalen tussen die laten zien hoe slecht het vaak nog gesteld is met de mentale zorg in Nederland, daar maak ik me wel zorgen over.”

Hoe ga je om met de heftige verhalen die je van jongeren krijgt?
„Het lukt mij om dat los te zien van mijn eigen mentale welzijn, maar soms vraag ik me wel af hoe het nu gaat met bepaalde personen met wie ik contact heb gehad. Vaak bel ik ze dan ook even om het gewoon aan ze te vragen.”

Wat voor verhalen blijven je dan bij?
„Het gaat mij eigenlijk niet per se om de verhalen, maar vooral om de personen en het gevoel van verbinding dat je met ze hebt. Die verbinding geeft mij ook weer motivatie voor mijn werk. Een voorbeeld van een persoon die mij is bijgebleven, is een meisje dat thuis in een cultuur leefde waar het niet echt mogelijk was om over je gevoelens of je mentale gezondheid te praten. Zij was superslim en had geen moeite met haar cijfers op school maar voelde zich wel vaak eenzaam. Dat gaf ze ook aan bij haar school, maar die voelde zich niet genoodzaakt haar hulp te bieden, omdat het wel gewoon nog goed ging met haar cijfers. Toen ik met haar in gesprek ging, vertelde ze mij dat ik de eerste volwassene was die oprecht aan haar vroeg hoe het met haar ging. Dat vond ik heel schrijnend en dat is me wel echt bijgebleven.”

Hoe sluit zo’n verhaal aan bij wat jullie nu aan het doen zijn met een initiatief als de Studententour?
„Wij hopen scholen en andere instellingen te laten zien hoe zij beter om kunnen gaan met de mentale gezondheid van jongeren en studenten en we hopen vooral ook mensen te kunnen inspireren en te laten zien dat mentale gezondheid gewoon bij het leven hoort. Het leven is nou eenmaal geen flatliner van geluk, en dat is heel normaal.”