Lekker door blijven boeren en uiteindelijk het bedrijf van mijn ouders overnemen. Dit is hoe Merle Meijerink de toekomst voor zich zag. Maar dat werd na de uitspraak van de Raad van State in 2019 allemaal niet zo vanzelfsprekend. Merle is 25 jaar en heeft samen met haar ouders een melkveebedrijf in het mooie dorpje achter de schaduw van Enschede dat Lonneker heet. Als ze vrolijk over het erf loopt vertelt ze dat ze wel 150 koeien heeft op een goede 90 hectare. “Van kinds af aan zei ik al dat ik het bedrijf zou gaan overnemen. Toch ontstonden er in de loop der tijd twijfels. Ik heb heel bewust alle opties opengehouden. Ik koos voor een brede scholing zodat ik nog alle kanten op kon.” De twijfels groeiden toen de Raad van State kwam met de PAS-uitspraak. Hierdoor moeten boeren hun stikstof uitstoot verlagen.
Met duizend vragen, maar zonder antwoorden zat het gezin met de handen in het haar. “Het maakte alles in één keer onzeker. We leefden in onzekerheid en moesten daarom over elke beslissing wel drie keer nadenken.” Aan de andere kant beseft Merle zich dat onzekerheid ook hoort bij het ondernemerschap. “Tegenwoordig zijn boeren ten slotte ondernemers. Maar wel ondernemers die verantwoordelijk zijn voor ons voedsel. Ik heb alleen niet het idee dat de politiek zich dat beseft.” Zo vertelt ze dat de houding van Den Haag in Brussel niet heeft bijgedragen aan de uitzondering van het mestbeleid. “Ze hebben zich een aantal keren best wel arrogant opgesteld. Daardoor zijn we nu die mooie uitzonderingspositie kwijt.” Daardoor ontstond ook een zeker wantrouwen in de overheid. Dat uitte zich vervolgens in terughoudendheid van verstrekken van informatie. “Wat gaan ze met die informatie doen? Dacht ik toen.” Ons bedrijf doet trouwens al heel veel voor verduurzaming. We hebben zonnepanelen, versterken de biodiversiteit met bloemenranden en klavers. Ik merkt niet dat daar überhaupt naar wordt gekeken.”
Zoals vaak geldt de regel: actie = reactie. Als rots in de branding verscheen Caroline van der Plas in de politiek. “Zij brengt een stukje boerenverstand terug dat we al jaren hebben gemist.” Dit gaf Merle weer een stukje hoop voor de toekomst. Kan ze dan toch zonder slag of stoot het bedrijf overnemen? De BBB werd in alle provincies de grootste. “Ik kreeg het gevoel dat we gesteund worden. Wij zijn niet meer de enige die vinden dat het niet door kan gaan zoals het nu gaat.”
“Too good to be true”
Nu is het de partij van Caroline zelfs gelukt om te onderhandelen over een hoofdlijnenakkoord. Het akkoord lijkt vol te staan met mooie maatregelen voor onze boeren. Maar ziet de boer dat eigenlijk zelf ook wel zo? “Vind je het gek als ik zeg, too good to be true? Ik vind het supermooi zoals het er nu ligt, maar het is wel erg ambitieus. Ik twijfel eraan of ze deze ambities waar kunnen maken, want er moet voor veel maatregelen bij Brussel aangeklopt worden. Ook moet alles juridisch goed verlopen en dat is nog maar zien of dat lukt. Maar over het algemeen ben ik er blij mee.” Waar de jonge boerin ook heel blij mee is, is dat de boeren weer erkend worden voor wie ze zijn. “De boer is de professional, staat in het hoofdoodlijnenakkoord. De overheid gaat niet via de boer, maar met de boer de natuur beheren. Daar zijn wij in huize Meijerink toch wel een beetje trots op.”
“We zijn gebaat bij rust, continuïteit en zekerheid.”
Door de komst van dit hoofdlijnenakkoord kijkt Merle weer met een iets frisser beeld naar de toekomst en hoopt ze met wat minder belemmeringen het bedrijf van haar ouders te kunnen overnemen. Ze vindt het overigens geen ramp dat de Boer Burger Beweging niet de grootste is geworden. “Je verwacht het waarschijnlijk niet maar ik vind het juist goed. Want wat voor de boer geldt, geldt ook voor hen. We zijn gebaat bij rust, continuïteit en zekerheid.”
