16 jaar en een hartinfarct? Het overkwam Kjeld Neuteboom uit Wezep. Een jaar geleden werd zijn leven op een doodnormale dinsdagochtend, volledig op zijn kop gezet.
,,Het was in de ochtend toen ik aan de eetkamertafel zat. Mijn moeder was gelukkig nog thuis. Ik kreeg opeens een enorme steek op mijn borst en ging even op de bank liggen. Ik begon helemaal te zweten en ik werd hartstikke bleek. Mijn moeder had eerst de huisarts gebeld, en eenmaal bij ons had de huisarts gelijk de ambulance gebeld. Ze wisten allemaal niet wat er aan de hand was. Ik ook niet, want ja, een 16-jarig jongetje met hartproblemen? Dat gebeurt nooit. Ze hebben me meegenomen naar het ziekenhuis en toen hebben ze van 12 tot 5 ’s middags allemaal onderzoeken en testen gedaan.”
Ziekenhuis
,,Maar zonder resultaat. Uiteindelijk wilden ze me zelfs bijna ontslaan uit het ziekenhuis omdat ze helemaal niks konden vinden. Ze gingen nog een laatste test doen, en kijken naar een stofje in mijn bloed. Daaruit bleek dat er schade aan mijn hart was. Rond 5 uur hebben ze besloten om onderzoek met hartkatheterisatie te doen, en tijdens de operatie kwamen ze er dus achter dat ik een hartinfarct heb gehad. Ze plaatsten een stent in mijn kransslagader en toen moest ik een aantal dagen in het ziekenhuis blijven. Er werd mij verteld dat ze nog nooit zo’n jonge patiënt hebben gehad op de afdeling. In het ziekenhuis lag ik tussen alleen maar 70- en 80-jarigen. Dit was heel apart.”
,,Er werd mij verteld dat ze nog nooit zo’n jonge patiënt hebben gehad op de afdeling.”
Herstel
,,Het was in mijn vakantie, ik had wat plannen voor die dag om lekker naar de sportschool te gaan, ik wou wellicht nog naar een strandje in de buurt, het was lekker weer. Maar ik had nog niet eens wat kunnen eten die dag en ik kon al die plannen al op mijn buik schrijven. Voor die dag en de periode daarna. Deze eerste periode was erg zwaar. Heel veel op bed liggen. Na een paar dagen had ik het uithoudingsvermogen om aan mijn bureaustoel te zitten, maar dan was ik na een kwartiertje ook helemaal kapot. Na een tijdje werd ik wel erg gepusht om nog meer dingen te gaan proberen, zo ging ik wandelen, steeds een stukje verder. Eerst een beetje door het huis en in de tuin, later richting het bos en weer terug. En op een gegeven moment naar de snelweg richting Hattem. En dan denk je wel van; poh, dat gaat steeds beter. Maar daar ging veel tijd overheen.”
Fysio en sport
,,In principe heb ik vandaag de dag nog steeds beperkingen, maar het gaat al wel veel beter. Het duurde zeker drie weken voordat ik weer wat conditie had opgebouwd. En na die weken ging het redelijk snel vooruit; ik kon na een aantal weken weer fietsen en ik begon naar de fysio te gaan voor hartrevalidatie. Daar heb ik een paar weken gezeten, tot de fysiotherapeut het wel goed vond gaan, en ik weer naar de sportschool mocht van hem. Dat is iets wat ik erg heb gemist. Drie maanden na het hartinfarct stond ik alweer in de sportschool. Niet op de manier hoe ik dat gewend was uiteraard. Ik zit nu namelijk aan de medicijnen die mijn hartslag en bloeddruk laag houden. Dus in de sportschool kan ik niet echt mijn kracht pushen. Ik verzuur heel snel doordat het bloed niet zo snel wordt rondgepompt bij mij. En daardoor kan ik gewoon niet veel kracht zetten. En ik bouw dan ook nauwelijks kracht op, want ja, ik kan niet zo trainen als dat ik eerst kon. Daar baal ik wel erg van. Want ik heb ook helemaal geen vertrouwen meer in mezelf dat ik bijvoorbeeld veel gewicht ga bankdrukken.”
Diagnose
,,De artsen weten niet hoe het heeft kunnen gebeuren. Ze hebben mij zes maanden binnenstebuiten gekeerd om te kijken hoe dit heeft kunnen gebeuren. En ze weten nog steeds niets, we weten alleen dat het heel zeldzaam is. Ik kreeg laatst te horen dat ik aan het eind van de zomer wat medicijnen kan minderen, ik zit nu nog aan dubbele bloedverdunners. Maar toch merk ik nog wel beperkingen in mijn leven. Ik heb de eerste negen maand geen alcohol gehad, dat wilt mijn arts eigenlijk nog steeds niet. Maar ik drink nu wel af en toe in de weekenden. Al mijn vrienden drinken vaak in het weekend, en ik vind het soms wel heel jammer als ik dan niet mee kan doen. Net zoals dat ik niet mag roken, maar daar heb ik ook weinig behoefte aan. Ik weet dat ik compleet gezond ben, ik heb geen diagnose en als het goed is kan ik gewoon 80 worden met dit hart. Maar toch besef ik me wel vaak dat ik hierdoor al dood had kunnen zijn.”