Op de middelbare school kreeg Mees van de Voren (20) een burn-out en stopte hij met school om fulltime kunst te maken. Het is de droom van jonge kunstenaar, ook wel bekend als Spacegambler, om te kunnen leven van zijn kunst, en langzaam maar zeker is hij deze droom aan het waarmaken. ‘Ik ben echt een stresskip, ik ben heel slecht in rust nemen.’
Jeugd
,,Ik ben opgegroeid in Breda, samen met mijn twee ouders. Mijn ouders waren altijd al heel creatief, dus ik ben eigenlijk altijd al wel in contact geweest met kunst. Er zijn zelfs foto’s van mij als baby in de luier die een schilderij aan het maken is in de badkuip, dus ik ben er echt mee opgegroeid. Tegenwoordig haal ik vooral inspiratie uit mijn dagelijks leven. In ieder geval uit wat ik zelf meemaak, maar ook wat ik mentaal voel, of problemen waar ik mee zit.”
Burn-outs
,,Ik ben echt een stresskip, ik ben heel slecht in rust nemen. Ik heb op mijn 16e, 17e en afgelopen jaar een burn-out gehad, en ik ben pas 20. Dit heeft heel veel invloed op mij gehad, niet alleen omdat het ervoor heeft gezorgd dat ik gestopt ben met school, maar ook omdat dat eigenlijk de reden is dat ik schilderen zo serieus ben gaan nemen. Die periode heeft mij echt gevormd als de persoon die ik nu ben. Ik ben nu eindelijk maar eens begonnen met rust nemen. Tegenwoordig plan ik gewoon dagen in mijn agenda dat ik de hele dag in bed en in bad ga liggen en meer niet, om te zorgen dat ik niet maar eindeloos dingen blijf inplannen om te doen. Dat ik het er veel op sociale media over heb doe ik niet echt bewust. Het is gewoon zo’n groot onderdeel van mij, en ik hoop dat de mensen die mij volgen die iets vergelijkbaars meemaken er ook iets aan hebben.”
Erkenning en herkenning
,,Tijdens mijn eerste expositie in het Valkenbergpark in Breda had ik voor het eerst het gevoel dat ik echt een kunstenaar was. Ik had toen alles en iedereen gemaild die ik kon mailen om toestemming te vragen, en uiteindelijk heb ik het met de burgemeester kunnen regelen. Er waren toen heel veel vrienden en familie gekomen, maar ook mensen die me alleen kenden via sociale media. Toen was ik voor het eerst echt ‘Mees de kunstenaar’, in plaats van alleen Mees. Het grappige is, voordat ik heel serieus bezig was met kunst had ik een Instagram account waarop ik elke dag een foto met een andere bril plaatste. In die tijd werd ik voor het eerst herkend op straat, en toen ben ik ook voor het eerst met iemand op de foto geweest. Dat ik herkend word door mijn kunst gebeurt de afgelopen paar jaar steeds meer. Ik vind dat eigenlijk altijd hartstikke leuk. Het zijn wel die mensen waardoor ik kan leven, waardoor ik mijn huur kan betalen, dus ik vind het alleen maar leuk om die mensen dan ook te kunnen ontmoeten, even een klein praatje te kunnen maken. Kunst is voor mij echt een plek waar ik alles kan uiten waar ik mee zit. Ik zei laatst tegen iemand, het mooie aan kunst vind ik dat je alles kan vertellen, zonder dat iemand hoeft te luisteren. Dat is voor mij echt kunst. Blijf dromen, blijf dingen maken. En plaats het op sociale media. Laat de wereld zien wat je maakt.”
ADD en dyslexie
,,Ik ben sinds kort ook begonnen met lezen. Ik heb ernstige dyslexie en ADD, waardoor ik heel lang dacht dat ik dat niet kon. Nu ben ik erachter gekomen dat ik het wel kan, maar dat het me gewoon wat meer moeite kost. In mijn ervaring is mijn ADD alleen maar helpend bij mijn kunst. Ik kan me slecht op één ding te focussen, maar bij schilderen is dat heel praktisch. In plaats van focussen op één klein detail van het schilderij, kan ik heel goed kijken naar het geheel, wat helpt als je de compositie goed wil houden. En hetzelfde met mijn dyslexie. Je hoort het wel vaker van mensen die iets vergelijkbaars hebben, dat ze juist heel creatief zijn.”
Opnieuw beginnen
,,Als ik overnieuw zou mogen beginnen als kunstenaar, zou ik wat minder haast hebben met alles. Ik was vroeger zo druk bezig en ik dacht dat alles wat gedaan kon worden gelijk moest gebeuren Als ik er nu op terugkijk, was ik pas 17 en had ik nog zo veel jaren te leven, dus ik kon gewoon rustig mijn tijd nemen. Aan de andere kant heeft die haast me wel gebracht dat ik nu, op mijn 20e, van mijn kunst kan leven.”
