Voordat de opnameknop wordt ingedrukt om te stoppen, laten de afsluitende woorden van Sophie zien hoe haar ‘rupsje-nooit-genoeg-mentaliteit’ succes heeft gebracht. Sophie verwelkomde deze week het 300e lid bij haar dansschool. Tijd nemen om dat te vieren moet ze leren. ‘’Eigenlijk is dit interview ook goed voor mezelf, omdat ik er toch te weinig bij stilsta dat ik een dansschool heb en na successen meteen weer doorga met de volgende stap.’’
De 23-jarige Sophie Visser heeft afgelopen week de 300e danser bij haar dansschool in Amersfoort mogen ontvangen. Haar vriend, Coen, ontkurkt een fles wijn en maakt een borrelplank klaar om samen haar succes te vieren. Wanneer Sophie thuiskomt en de twee wijnglazen klaar ziet staan, herinnert ze zich pas haar succes: ‘’Ik ben alweer vergeten dat ik die dag de 300 leden had behaald,’’ zegt ze met een glimlach.
Herinneringen die vormen
Sophie kijkt terug op een fijne jeugd. Als kind speelt ze het liefst buiten met al haar vriendinnetjes. ‘’Het is zo jammer dat ik mijn jeugd helemaal niet heel bewust heb beleefd.’’ Wat Sophie wel erg bewust heeft beleefd, is de scheiding van haar ouders op haar dertiende. Ze leunt naar voren en knikt. Ze kan het zich nog goed herinneren. Sophie logeerde bij een vriendinnetje en kreeg die avond een berichtje waarin stond dat ze de volgende ochtend om 12 uur thuis moest zijn. ‘’Toen zei ik al tegen mijn vriendinnetje: Ik denk dat mijn ouders morgen gaan vertellen dat ze gaan scheiden.’’
‘’Ik wist nog wel dat mijn moeder die middag veel moest huilen en dat mijn vader zei dat zijn tranen op waren. Ik denk dat hij dat zei om ons te laten weten dat hij wel verdrietig was en niet gevoelloos is.’’
Haar vader was net voor de crisis een eigen bedrijf begonnen, wat voor een lastige financiële periode zorgde. Hoewel haar ouders probeerden haar en haar zusje van de financiële problemen af te schermen, merkte ze de spanning rondom geld in huis. Nadat duidelijk de scheiding was uitgesproken, hebben haar ouders gedurende drie jaar afwisselend in het huis geleefd. ‘’Ik denk dat dat goed is geweest, omdat mijn zusje en ik wel in hetzelfde huis konden blijven.’’
Op eigen benen staan
Op haar vijftiende regelt ze via de eigenaresse van de dansschool waar Sophie danst, dat ze niet alleen danslessen volgt, maar ook zelf gaat lesgeven. ‘’Ik wilde niet meer financieel afhankelijk zijn van mijn ouders. Ik denk als ik dit allemaal niet had meegemaakt, ik misschien niet zo succesvol was geworden als nu.’’
Vooral na de scheiding is dans voor Sophie heel belangrijk. ‘’Het was ook een soort vlucht om te dansen en dichtbij mezelf te blijven. Ik had hierdoor echt meer houvast.’’ Ook door de financiële problemen thuis, wilde ze al op jonge leeftijd op eigen benen staan en haar eigen geld verdienen. Daar is het ondernemende aspect van Sophie waarschijnlijk begonnen.
‘’Toxic’’ danswereld en afwijzing als motivatie
Tot zo’n succes komen gaat gepaard met discipline en de juiste opleiding. De danswereld is volgens Sophie niet makkelijk. Met een bijna zucht van opluchting zegt ze dat ze blij is om uit die ‘dansersbubbel’ te zijn. ‘’Je gunt elkaar eigenlijk niks, want er zijn zo weinig plekken voor uitvoerende dansers en die concurrentie is heel erg voelbaar. Dus je vriendinnen zijn ook je concurrenten.’’
Sophie vertelt dat in de danswereld uitvoerend danser worden het doel is. Wanneer dat niet lukt, is dat falen. Zij ziet het niet als falen. Al lachend zegt ze: ‘’Ik was vooral blij dat ik uit die toxic wereld weg was. Ik heb mijn eigen plan getrokken en nu heb ik een dansschool.’’ Sophie heeft na het afronden van haar mbo4-opleiding ook nog auditie gedaan voor de bekende dansopleiding op het Lucia Marthas in Amsterdam. Ze zat bij de laatste auditieronde en werd in eerste instantie neergezet bij de toegelaten groep. ‘’Toen de auditieleiding vroeg naar mijn middelbare schoolniveau en hoorde dat dat mavo was, werd ik afgewezen.’’ Dit gebeurde ondanks dat ze een mbo4-dansopleiding had afgerond, wat haar formeel toelating gaf tot een hbo-opleiding. ‘’Ik voelde direct na de afwijzing wel verdriet en ik was echt boos. Ik kon net zo goed dansen, maar puur door mijn opleidingsniveau werd ik niet aangenomen.’’ Toch is ze nu blij dat ze niet onderdeel is van de ‘Lucia Marthas-wereld’, omdat ze hier een nog negatievere sfeer heeft ervaren dan op haar mbo-opleiding.
Dansen met een glimlach doorgeven
In haar eigen dansschool vindt ze niets zo belangrijk als een goede sfeer. Sophie geeft aan dat iedereen zich in de danszaal comfortabel moet voelen. Bij nieuwe leden vindt ze het onmisbaar dat dansers zich in de dansgroep welkom voelen. ‘’Laatst had ik een nieuw kind in een dansgroep en zij vond het heel spannend. Ze heeft een achterstand en haar thuissituatie is ook ingewikkeld. Ze was bang dat kinderen haar zouden uitlachen, maar ik kon haar garanderen dat dat niet zou gebeuren.’’
Lesgeven geeft Sophie veel voldoening. ‘’Als ik geen danseres was geweest, dan was ik waarschijnlijk basisschooljuf geworden. Ik vind het heel leuk om met kinderen te communiceren en een beetje door hun belevingswereld te kijken.’’ Het onschuldige, kinderlijke en pure gedrag vindt ze heel mooi. Wanneer ze vertelt over haar dansers begint ze rechtop en met stralende ogen te vertellen hoeveel plezier het haar geeft. ‘’Als je ook kinderen ziet die het thuis wat moeilijker hebben en dan heel veel voldoening en plezier halen uit dans, dan word ik daar ook heel gelukkig van.’’
Leren om tevreden en trots te zijn
Haar wens voor de toekomst is om een leven te leiden zonder de ‘’ruzies om het geld’’ die ze vroeger thuis meemaakte. Daarnaast wil ze een huis kopen met haar vriend Coen en hopelijk later een gezin starten. En op professioneel vlak als dansschool de grootste én de beste van Amersfoort en omstreken worden.
‘’Ik haal een kick uit de druk om te groeien en naar een volgend doel toe te werken. Nu heb ik 300 leden gehaald, maar ik denk meteen: wanneer heb ik er 600?’’ Om haar doelen te bereiken, zorgt Sophie via bijvoorbeeld flyers naamsbekendheid te creëren. Daarnaast mogen dansers een vriend of vriendin meenemen naar de dansles. En wat ze zichzelf toch wil meegeven voor de toekomst is om terug te kijken op waar ze vandaan komt. ‘’Ik moet ook leren om gewoon een keer tevreden te zijn met wat ik heb en dat het goed en genoeg is.’’ Dus Sophies ‘rupsje-nooit-genoeg-mentaliteit’ mag transformeren naar een ‘trotse-vlinder-mentaliteit.’
