Van het zadel tot het ziekenhuis: Fiona overleefde een paardenongeluk

Auteur: Yannick van der Steen

Fiona Zuydervliet (52) is al haar hele leven omringt door paarden. Ze heeft zelf zes paarden op een manege staan in Woubrugge die ze elke dag verzorgt samen met haar dochter. In mei van dit jaar zat ze op haar paard toen het mis ging. Een van haar paarden genaamd OopsieDaisy schrok en viel achterover op Fiona. “Van het ongeluk zelf herinner ik me helemaal niks.” Drie dagen na het ongeluk ging ze alweer naar haar paarden toe.

In de stal voeren en borstelen mensen hun paarden. Fiona zwaait en groet naar een meisje die aan het paardrijden is in de (zand)bak. Eenmaal op de locatie aangekomen staan er vier van haar zes paarden, waaronder het paard waarmee het mis ging.

Neem ons is mee naar het ongeluk, weet je nog wat er gebeurde?

“Van het ongeluk zelf herinner ik me helemaal niks. Ik stond hier in de stal te kletsen met iemand terwijl ik op mijn paard zat en ik werd wakker in het ziekenhuis. Sterker nog, de vrouw waarmee ik stond te kletsen voor het ongeluk zei op dat moment nog wat een mooi en braaf paard ze het vond. Mede omdat ze met het draven zo goed luistert. Opeens schrok mijn paard ergens van, sloeg achterover en viel op me. Toen stopte mijn hart ermee, ben ik gereanimeerd en meegenomen naar het ziekenhuis, ik heb dat later pas gehoord.”

Terwijl Fiona voer gaat halen voor de paarden, ziet ze verderop twee paarden met elkaar vechten en elkaar bijna doodtrappen. Zonder enige angst en moeite, maar met paniek in haar stem stapt ze het hok in en schreeuwt ze naar andere mensen: “NOODSITUATIE, HELP, HELP”. Ze stapt zonder na te denken het hok in om de twee te kalmeren en uit elkaar te houden. Nog geen vijf minuten later loopt Fiona alweer zonder moeite het hok van haar eigen OopsieDaisy in.

Fiona drinkt wat water en haalt diep adem “Ik vond het niet erg dat OopsieDaisy een tijdje verkocht was, maar uiteindelijk kwam ze toch weer terug met een blessure, er rust geen zegen op haar denk ik. Ik rijd ook nu gewoon nog op haar en denk mede doordat ik me niks herinner dat ik ook geen angst voel voor haar en de andere paarden.”

Je ging na minder dan een week alweer naar de paarden, waarom?

Ze lacht een beetje, geconfronteerd met de vraag “Het is op dinsdag gebeurd, op donderdag mocht ik het ziekenhuis verlaten en op vrijdag was ik hier weer. Dat heb ik gedaan omdat ik me anders een beetje te veel afgesloten voelde van de wereld. Thuis zitten is niks voor mij. Ik kan mij niet aan het idee onttrekken dat iedereen op maandag aan het werk is en ik thuis op de bank zit. Het was maar goed ook dat ik er zo snel heen ging, want een van de paarden had zijn drinkbak volgescheten en was al sterk vermagerd door vochttekort.”

Fiona moet onverwachts een belletje plegen elders in het gebouw en loopt weg, in afwachting van haar terugkomst, zit de schrik bij ruiters in de stal er goed in, er was zojuist een paard ontsnapt en rond gaan rennen door de stal. Er gebeurt werkelijk van alles op deze manege.

Wat voor invloed heeft het ongeluk op jouw leven?

“Best wel veel, ik functioneer op dit moment nog niet op 50% van wat ik deed. In de eerste weken na het ongeluk werkte mijn hoofd helemaal niet mee, normaal kan ik snel denken en schakelen. Nu kon ik niks onthouden, ik kon geen gesprekken meer voeren en daar had ik moeite mee. Dat gaat nu wel weer goed. Alleen op dit moment heb ik er mentaal last van omdat ik een stuk gezondheid heb moeten inleveren. Ik moet heel erg doseren, en dat is niet mijn sterkste kant. Afgelopen zondag had ik een intensieve dag en daarom moest ik op maandag om acht uur naar bed vanwege de moeheid die toeslaat. Eerder hoefde dat niet.”

Waar komt jouw liefde voor paarden vandaan?

“Mijn vader had vroeger een stuk of 50 paarden. Mijn liefde voor paarden is er met de paplepel ingegoten, ik ben ermee opgegroeid en kan niet zonder een dag bij de paarden door te brengen. Ik denk daarom ook dat mijn liefde voor paarden zo groot is, al zo lang als ik leef kom ik in de buurt van paarden, ik denk dat dat nooit zal veranderen. Mijn liefde voor paarden is er met de paplepel ingegoten, ik ben ermee opgegroeid en kan niet zonder ook maar een dag bij de paarden door te brengen.”